Fouten. Oké, doe mij er nog maar een paar.

Als je aan supervisie doet, dan ontkom je er niet aan. Je gaat kijken naar je leerpunten, naar wat nog niet super loopt of wat je lastig vindt.

Als je aan supervisie doet, dan ontkom je er niet aan. Je gaat kijken naar je leerpunten, naar wat nog niet super loopt of wat je lastig vindt.

Dit najaar ben ik er mee gestart. Met supervisie. En als ik eerlijk ben, verbloem ik liever wat ik niet zo lekker loopt. Niet dat je daar verder mee komt, maar toch. Het lijkt het veiligst. Want als je je zwakke plekken verborgen houdt, lijk je toch redelijk sterk, niet waar?

Maar, uiteindelijk ben je het toch zelf weer, die daar op dat lastige punt staat (waarvan je weet dat je het zelf niet goed weet). En tja, dat voelt dan eigenlijk helemaal niet veilig.

Snap je me nog?

Je schijn-veilig voelen doordat je groothoudt. Je muren optrekken en je zwakke plekke niet laten zien. In eerste instantie lijken die muren aardig stevig, maar in tweede instantie voelt het helemaal niet zo stevig. En is het fijner om dat geworstel van binnen aan te gaan.

Zo zag ik gisteren, tijdens de supervisie, plotseling wat ik vergeten was. En zag ik wat ik wél had kunnen doen. Alsof er nieuw lijntje in mijn hoofd gelegd werd…Een nieuwe verbinding, een inzicht.

Fouten zijn je belangrijkste bron om beter te worden. Ze zijn hét kantelpunt waarin je dingen gaat aanscherpen en verder komt dat je ooit kwam.

Fouten maken je sterker dan ooit.