De kikker

Er was eens een kikker. En kikker voelde zich vlak en somber. Hij vroeg zich af: is dit het nou? Ik woon in een prachtig huis, verschillende lakeien, een mooie kroon op mijn hoofd. Dus waarom voel ik me nou vlak en somber?

De kikker bleef er over peinzen. Eerst alleen overdag. Maar later ook ’s nachts. Steeds maar weer voelde hij zich vlak en somber. Wat een rotgedachte, dacht hij.

En ondanks dat gevoel was de kikker vastberaden om zich groot te houden. Je gaat toch niet aan anderen vertellen dat je je vlak en sober voelt…? Zijn vrienden dachten immers dat het heel goed met hem ging. Wat moesten ze wel niet denken? Dat hij een kneus was of zo?

De kikker ging op een steen in het water zitten. Van water werd hij altijd rustig. Hij keek over het water en dacht: Voor wie leef ik eigenlijk? Leef ik om de illusie van mijn vrienden in stand te houden? Of leef ik voor mijn eigen geluk? Hmmm. Dat was een rotvraag. Natuurlijk wist de kikker het antwoord. Hij leefde voor zijn eigen geluk. Maar ja. Durfde hij voor zijn eigen geluk te gaan?

De kikker bleef zitten en dacht na. Het werd nacht en weer dag. En hij zat nog steeds op de steen. “Misschien durf ik wel nóóit voor mijn eigen geluk te gaan!” snikte de kikker. Hij veegde zijn tranen weg en bleef zitten. Tobbend over de vraag of hij wel durfde. En wat hem zou helpen.

En het duurde en duurde. En hoe langer hij stil bleef zitten, hoe meer hij van steen werd. Eerst alleen zijn tenen, maar uiteindelijk zijn hele lijf. Van steen! Wie had dat gedacht? Daar zat hij dan… Met een prachtig uitzicht op het water. Dat wel. Maar zonder leven. Geen gekke sprongen meer. Want ja, zonder durf…geen leven.

Herken je iets van jezelf in de kikker? Ik moedig mensen aan om te onderzoeken waarom je vastzit en niet durft te springen. Ik help mensen om gelukkiger te worden. Wil je daar wat hulp bij? Maak een afspraak met me.