Ken je dat? Dat je hoofd vol zit met gedachten die je onrustig maken? To-do’s, twijfels, doemscenario’s – nog voordat je ook maar iets hebt gedaan. Je lijf doet mee: spanning, onrust. Net alsof je een spannende film kijkt. Dan kan je lijf ook helemaal aangaan. Maar het is niet echt. Het speelt zich af in je hoofd. En lijf.
En eigenlijk zou je kunnen zeggen is het een aankondiging van een film, die niet doorgaat. Lekker dan. Zit ik me net lekker druk te maken!
Gedachten als aanjagers van onrust, net zoiets als muggen: soms best irritant en moeilijk te negeren. Dat is wat gedachten ook doen, ze sleuren je mee in van alles. In zorgen over wat komt of wat is geweest. En daar word je moe van. Soms zelfs heel moe.
Kan het ook anders?
Wat als je gedachten gewoon gedachten zijn? En dat je niks hoeft te fixen? Of na te jagen of zorgen over te maken. Het zijn namelijk slechts gedachten. Stel dat je ze niet letterlijk neemt? En dat je rustig ademhaalt.
Misschien is het vooral belangrijk dat je je hoofd even laat afkoelen. Zodat er weer rust in je systeem komt. Haal de wasknijper er af.
Anderhalf jaar geleden stond ik op een verjaardag, onschuldig pratend met een vriendin. Ik was vol van Byron Katie, zij van Michael Singer. Allebei schrijvers die je laten zien dat je gedachten niet zo serieus moet nemen. Nietsvermoedend begon ik meer van Singer te lezen. En dat veranderde alles.
Elke keer als ik in zijn boeken dook, voelde ik: hier zit iets groots in. Mijn oude manier van werken begon ineens beperkt te voelen, maar ik kon er nog geen woorden aan geven. Hoe leg je iets uit wat je zelf nog maar net begint te begrijpen? Hoe neem je anderen mee in iets wat nog als losse puzzelstukjes voelt?
Langzaamaan begint het meer te dagen. De Drie Principes (ja, het heeft een naam!) is geen methode, geen techniek – het is een compleet andere manier van kijken. Ik ben een jaaropleiding begonnen, volg persoonlijke coaching…allemaal omdat dit baanbrekend en anders is.
Sinds ik deze route ben ingeslagen, voel ik me – ondanks de grote ommekeer en de vraagtekens die erbij horen – rustiger en steviger. Ik leer. En maak me minder druk.
Wanneer je zomaar iets zegt of doet. En vergeet dat je missers kan maken. Wanneer je verbaasd bent over jezelf. En alle normen en verwachtingen uit je handen laat vallen.
Doen zonder denken. Doen zonder je best te doen. Gewoon gaan. En voor lief nemen wat ervan komt.
Dat laatste is wel wennen trouwens.
En toch. Als je dit te weinig doet, blijft er heel wat achter slot en grendel. Je humor, je talent en je wijsheid. Hup, zet het hek open.
Hoe vaak zit je er compleet naast? En daarmee bedoel ik dat iets toch heel anders is dan je dacht. Dat iets anders uitpakt. Dat het leuker is. Dat het meevalt. Dat je je oordeel over de ander of de situatie moet bijstellen omdat je ernaast zat. Of dat je je bedenkt en plotseling een hele andere kant opgaat. Of dat de maaltijd die je voorgeschoteld krijgt tóch lekker is. Of omgekeerd natuurlijk.
We denken van alles. Ons hoofd staat nooit stil. Alles wat we beleven roept weer gedachtes op. En zelfs als we niks beleven, dan is het in ons hoofd nog steeds druk met gedachtes.
Gedachtes creëren een soort tweede wereld. Je hebt de échte wereld: het leven dat plaatsvindt. En de gedachtewereld in ons hoofd. In dat denken maken we ons eigen wereld. Alles wat zou kúnnen gebeuren werken we fijntjes en gedetailleerd uit. Heel vaak gaan we uit van het moeilijkste of ergste. Zot hé. Uitdenken van iets wat er nog niet is.
Word je er beter van? Helpt het je? Nou….nee. Het geeft stress en spanning. En het haalt je weg in het NU. Je zit meer in je hoofd en je bent meer afwezig. Zonder enig echt nut. Hoe vaak heb je je niet voor niks druk gemaakt? Druk gemaakt om iets uiteindelijk meeviel of heel anders ging lopen.
Vertoeven in je gedachtewereld is best belastend. Zachtjes uitgedrukt he.
Nou kun je gedachtes niet uitzetten. Zo zijn we namelijk gemaakt: een mens denkt. Maar stel…dat je je gedachtes niet zo serieus neemt? Dat je er doorheen kijkt. Dat je ze voor lucht ziet. Het is immers een interne film. Die weinig vertelt over hoe het echt zal zijn.
Ervaar die film van gedachtes maar kijk er ondertussen doorheen. Probeer het maar eens.
Ben je gek of zo? Hoezo? Je bent toch geen klein kind? Nee. Dat klopt. Maar ik hou hiervan. Van speels. Van ánders.
Maar dan ga je toch geen vleugels aan je kapstok hangen? Jawel. Dat doe ik wel.
Da’s best raar.
Da’s okay. Ik wil best raar zijn. Ik ben Raymonde.
Ik heb vleugels aan m’n kapstok zodat ik telkens weer weet dat ik weg kan vliegen. Telkens weer. Telkens als mijn gedachten me tegenhouden. Me klein houden. Of weghouden van wat ik eigenlijk wil doen of zeggen.
Dan zie ik mijn kapstok, grinnik wat van binnen…en sla mijn vleugels uit.
Mijn client belt. “Ik had je willen afzeggen. Maar ik kom toch. Ik ben gewoon heel bang. Geen idee wat je met me gaat doen…”
Wat is de stap toch groot. Een stap in het ongewisse. De telefoon pakken om een afspraak te maken is al heel wat. Dan zakt de spanning. Maar nu komt de afspraak dichterbij. Het vliegt hem naar de keel. “Zal ik toch maar niet gaan?”.
Maar het gaat niet goed met hem. Hij lijdt onder alles wat er in zijn leven gebeurt. En nu is hij op. Er moet iets gebeuren. En daarom maakt hij een afspraak.
Mensen kunnen veel hebben. Maar soms heb je specifieke hulp nodig. Ik neem mijn pet af voor iedereen die zich eraan waagt. Die de stap zet. En besluit om iets aan te gaan pakken.
Vanmiddag zat je bij me aan tafel. En je vertelde over die grote onrust. Drukte in je hoofd omdat je heel veel piekert, je zorgen maakt, vooruitdenkt, terugkijkt, niet tevreden bent, vindt dat je dingen anders had moeten doen, of juist niks had moeten doen, en dan voel je je weer ellendig over jezelf…
Je wordt gek van jezelf. En radeloos. Het slokt je op, dag en nacht. Het stopt niet meer. En dat is waarom je bij me aanklopt. En voor me zit.
We gaan eens rustig beginnen. Stilstaan bij wat er allemaal in je leven gebeurt. Stilstaan bij wat er bij je van binnen gebeurt en waar je vastloopt. Ik leg wat uit. Geef voorbeelden. En laat je een plaatje zien van het “cirkelen door emoties”. Het ene gevoel tikt het andere gevoel aan en zo trekt het jou de hele tijd mee. Dat herken je heel goed.
Ik vertel nog meer. Ik geef uitleg over hoe je in je leven alles absorbeert en verzamelt. Fijne en vervelende gebeurtenissen. Dat vormt wie je bent en hoe je met het leven omgaat. Moeilijke of onveilige situaties worden door ons brein gelijk apart gezet en afgedekt. En niet verder verwerkt. Maar zodra zich situaties voordoen die er enigszins op lijken, spelen gevoelens zomaar weer heftig op. En brengen je van slag.
En dat is wat er nu ook gebeurt. Er spelen op dit moment hele lastige dingen. Gevoelens die je binnen behoorlijk verteren. Maar eigenlijk ligt er oud zeer onder te smeulen. En alleen al door er zo bij stil te staan, komt er ruimte. En er rollen tranen over je wangen.
Dit was nog maar het begin. De eerste sessie. Maar je gaat met vertrouwen weg. Want je weet: dit gaat goedkomen. Er gaat echt iets veranderen!
En mijn hart maakt een sprongetje. Wat is het toch top, dit werk!
Wat…als je je niks meer aantrekt van al je gedachten, je gepieker en je aarzeling? Wat… als je met je hoofd niet meer alles hoeft uit te denken en je je niet meer zo druk maakt of iets wel leuk of fijn wordt?
Wat als je besluit te stoppen om jezelf de hele tijd te beschermen? Als je alles voor lief neemt en het laat komen zoals het is?
Dat is het kwartje dat bij mij viel. Het was begin januari. Ik bedacht: ik stop ermee met al dat voorzichtige gedoe. Al dat geaarzel en uitdenken of iets wel okay gaat worden.
Ik bedacht: ik ga vaker JA zeggen. En ik neem op de koop toe hoe het is. Het hoeft niet allemaal leuk te zijn. Ervaar het gewoon. En neem de spanning of het niet-leuke op de koop toe. Het is gewoon wat het IS. Neem het voor lief. Het is maar een gevoel.
En zo ben ik al een maand bezig. En het bevalt heel goed. Iedere keer als ik aarzel denk ik gelijk: ik zou vaker JA zeggen. En dat zeg ik dan ook.
Ik merk dat het leven er makkelijker van wordt. Minder gedoe en minder uitdenkwerk in mijn hoofd. En ongemerkt geeft dit een grote verandering. Misschien ook iets voor jou?
Geïnspireerd door schrijver Michael A. Singer, mocht je meer willen weten & lezen…!
Wil jij ook gelukkig zijn? Ik wel. Ik zoek er dagelijks naar. En vandaag was er weer zo’n ontdekking.
Een prachtig kookboek, geschreven door ‘thuiskok’ Marlies Kooiman. Zij heeft haar liefde voor lekker koken in een boek verwerkt en deze werd vandaag met de post bezorgd. Ik word er heel blij van.
Soms heb je dat, dat je een schrijver vindt die precies jouw taal spreekt, je aan het lachen maakt en nieuwsgierig maakt. Dat doet zij.
Het mooie is: ik word er enthousiast van. Het maakt me blij. En ik geloof als je dingen met liefde doet, dan brengt het ook liefde .
Een goede vriend stierf. Dat is heel groots. Het leven is onvoorspelbaar en doet wat het wil. Verdrietige en gelukkige wendingen. En aan ons om daar zo goed mogelijk doorheen te gaan
Wat moet je doen om niet verteerd te worden door angst, pijn of somberheid? Wat helpt om je vredig, nieuwsgierig en vrij te voelen? In de loop der tijd heb ik aardig wat manieren gevonden. Maar toch, mijn zoeken gaat door…
Ik verdiepte me in twee boeken. En een fascinerend gedachtegoed. Beiden schrijvers schrijven over loslaten van zware gedachten. Je niet hechten aan wat je denkt. En zorgen dat je weer uit die verstrikking komt. Zodat je een vrij en licht mens wordt.
.
