Ze kwam bij me omdat ze al jaren last had van hondenangst. Hardlopen
in het park deed ze liever niet. Bang dat ze een hond tegenkwam. En afspreken
met vriendinnen ging altijd gepaard met ‘scannen of er daar een hond in huis was
en of hij even apart gehouden kon worden’.
Hondenangst belemmert je. Niet alleen op de momenten dat je
een hond tegenkomt. Er zijn heel veel momenten dat je eraan denkt, dat je bezig
bent om het te voorkomen en dat je eigenlijk al (vooraf) angst of onrust ervaart.
Als ik hondenangst in IEMT-taal uitleg, dan is er ‘ooit
eerder in de tijd iets in je brein opgeslagen wat honden linkt aan angst. Dat
kan een nare ervaring van jou met een hond zijn, maar het kan ook angst van ouders
zijn die bang waren voor honden of andere dieren. Je ziet een hond en de angst gaat
‘aan’. Een geautomatiseerde reactie. Deze reactie blijft totdat er een andere
lading op de herinnering zit. En alle aanverwante herinneringen. Dat is wat
IEMT doet. IEMT verandert de lading. Dat zorgt voor rust in je hoofd en in je
lijf.
En in het geval: deze jonge dame kan weer zonder gedoe en
opgelucht hardlopen en met vriendinnen afspreken. De IEMT-behandeling sloeg
goed aan. Na de sessie was de angst voor honden weg en hij is weggebleven! Wat
een bevrijding.
Ze heeft last van tentamen-stress of eigenlijk paniek. Aan het begin van haar laatste tentamen blokkeerde ze minstens een kwartier maar misschien wel een half uur. Daarna ontdooide ze weer en kon ze alsnog aan de slag. Geen fijne ervaring. Ze merkt dat het spanning geeft aan de hertentamens die er nu aankomen.
En daarom komt ze bij me langs. In mijn praktijk. Stress loopt ongewild mee naar de volgende situatie. Je krijgt al stress als je aan een nieuw tentamen denkt! Genoeg aanleiding om IEMT in te zetten.
Stress heeft in veel gevallen te maken met opslag van eerdere ervaringen. Je brein slaat namelijk van alles op. Alles wat maar (enigszins) met tentamens, leren, presteren en angst te maken heeft. Herinneringen met lading die de boel nu behoorlijk in de war kunnen schoppen. Met IEMT neutraliseer ik negatieve lading, zodat ‘denken aan een tentamen die je nog moet maken’ gewoon wordt. Zonder extreme spanning.
Ze gaat met een opgewekt gevoel weg.
Dit weekend ontvang ik een prachtig boeket. Allebei de hertentamens heeft ze gehaald, zonder extreme stress!
Hoe vol is jouw rug? Is hij al vol genoeg? Vaak weet je het wel. Maar wat moet je dan? Terugschuiven? De boel in het honderd laten lopen?
Het is een gemeen dilemma. En het lijkt alsof je geen keuze hebt. Maar dat is wel zo hoor. Jouw rug doet er namelijk toe. Zorg je je rug beschermt en niet door je hoeven zakt.
Mijn richtlijn is: je moet je werk goed kunnen tillen én erbij kunnen lachen. En als lachen lastig is (en je vooral die volbeladen rug voelt), kom dan eens bij me langs!
Voor als je een matige of slechte dag hebt. En niet zo aardig bent naar jezelf…Dit is mijn vriendschapsverklaring naar mezelf. Misschien kun jij er ook wel iets mee!
Af en toe slaat de paniek toe. En overzie je het niet meer. Juist
in deze tijd. Corona is een gemene, onzichtbare onrust-brenger.
Het gebeurde net hier in huis, bij mijn dochter. Flinke
paniek. Alles zat tegen. En als je dát denkt, dan is ALLES een drama.
Als je veel stress ervaart is het lastig om ‘er weer uit te stappen’
en fris naar dingen te kijken.
Op zo’n moment heb je even een peptalk nodig. Iemand die je
troost en die luistert. Iemand die overzicht houdt en ingangen ziet om dingen
weer wat luchtiger te maken.
Een peptalk is een goed medicijn tegen stress-aanvallen. En
helpt om de draad weer op te pakken en te ontspannen.
Zorg goed voor jezelf. En regel een peptalk.
PS: mail me als je een peptalk wil (raymonde@hartenwerk.nl)
Met mijn hond loop ik over de dijk. En vandaag spreek ik een man van 76 jaar. We lopen samen op. En we vertellen elkaar hoe goed het wandelen voor ons is.
Hij vertelt dat hij mantelzorger is. Zijn vrouw heeft 6 jaar geleden een hersenbloeding gehad. En hij doet nu alles in huis. Hij wist niet dat het zoveel werk was.
Hij vertelt dat zijn vrouw geen emoties meer heeft. Dus ze is er wel, maar ze is anders geworden. De sprankeling is weg. Dat lijkt me niet niks…. Maar hij zegt: “Ook daar wen je aan, na 6 jaar”.
Hij besef iedere dag weer: “Zij kan er niks aan doen! En…zij zou het ook voor mij doen. We zijn al 55 jaar samen!”
Dat is nog eens liefde.
Ik ben onder de indruk. Hij dealt met de verandering. En maakt er wat van.
Het was tijdens de uitvaartdienst van mijn schoonvader. Vorige
weekend. Midden in de dienst vergat de pastoor dat mijn zwager nog zou spreken.
Hij ging al naar de afronding en hij riep mijn schoonzus naar voren. Er ontstond
wat onrust en er gingen wat vragende blikken heen en weer. Mijn zwager stond op
en liep naar voren.
Toen viel het kwartje bij de pastoor. En gelijk glipte de
woorden uit zijn mond: “ik schaam me dood!”
Ik moest lachen en voelde ontroering om zijn eerlijkheid. Eigenlijk
haalde zijn eerlijkheid alle spanning uit de lucht. En ik dacht: eerlijk toegeven
dat je een misser maakt, dat is super krachtig!
Vanmorgen zag ik het: Ik draai er omheen. Ik ga helemaal niet voelen! Nou…okay ik voel wat rand-dingen. Meestal iets van boosheid! En dan denk ik: zo zo…jij bent goed bezig met je gevoelens!
En het klopt. Ik ben er mee bezig. Ik zeg er veel over. En
ik denk er over. En ik pieker. En ik wakker nog wat extra gevoelens aan…
Maar écht voelen doe ik niet.
En als je dat doorhebt, dan ben je er bijna. Nog één vraag te
gaan. Wat doet het écht met je? Beseffen wat er nou eigenlijk geraakt is. En
het dan toelaten. Voelen. En doorademen.
Precies op dat moment ontspant je lijf.
En gebeurt er iets met de knoop in je buik. Of je
dichtgeknepen keel. Of je verkrampte nek.
En vergeet niet: Je bent nooit klaar. Maar je komt wel
verder.
Vandaag las ik een stukje over ‘opstaan en weer doorgaan’.
En dat raakte me.
Het ging over de turner Epke Zonderland. Op de Olympische Spelen van
2016 gebeurde er iets tijdens zijn oefening aan de rekstok. Hij kan lang
getraind en ernaar toegeleefd. Zijn hele leven stond in het teken van
deze bepalende wedstrijd. En hij had er zoveel voor gedaan. Alles. Vol
vertrouwen begon hij aan de oefening. Toen gebeurde er iets
onvoorstelbaars: hij greep mis op het ‘moment suprême’ en belandde op de
grond. Iedereen die keek hield de adem in. Wat zou hij gaan doen? Die
gouden medaille kon hij wel vergeten. Epke maakte toen een moedige
keuze. Hij stond op en koos ervoor om zijn oefening af te maken. Het
applaus daarna was oorverdovend. Daar stond een winnaar, ook al zou hij
de gouden plak niet krijgen.
Dat oorverdovende applaus. Dat heeft iets magisch. De oefening mislukt en toch… Epke maakt de oefening af.
Opstaan.
Als dingen tegenzitten is het soms bar lastig om op te staan en weer door te gaan.
Toch is opstaan waardig. En moedig. En helpt je trouwens letterlijk overeind.
Je voorstellen dat je op het allerergste moment – zoals bij Epke – valt en dan toch weer opstaat…en applaus krijgt!
