Als je aan supervisie doet, dan ontkom je er niet aan. Je gaat kijken naar je leerpunten, naar wat nog niet super loopt of wat je lastig vindt.
Als je aan supervisie doet, dan ontkom je er
niet aan. Je gaat kijken naar je leerpunten, naar wat nog niet super loopt of
wat je lastig vindt.
Dit najaar ben ik er mee gestart. Met
supervisie. En als ik eerlijk ben, verbloem ik liever wat ik niet zo lekker
loopt. Niet dat je daar verder mee komt, maar toch. Het lijkt het veiligst.
Want als je je zwakke plekken verborgen houdt, lijk je toch redelijk sterk,
niet waar?
Maar, uiteindelijk ben je het toch zelf weer,
die daar op dat lastige punt staat (waarvan je weet dat je het zelf niet goed
weet). En tja, dat voelt dan eigenlijk helemaal niet veilig.
Snap je me nog?
Je schijn-veilig voelen doordat je
groothoudt. Je muren optrekken en je zwakke plekke niet laten zien. In eerste
instantie lijken die muren aardig stevig, maar in tweede instantie voelt het
helemaal niet zo stevig. En is het fijner om dat geworstel van binnen aan te
gaan.
Zo zag ik gisteren, tijdens de supervisie,
plotseling wat ik vergeten was. En zag ik wat ik wél had kunnen doen. Alsof er
nieuw lijntje in mijn hoofd gelegd werd…Een nieuwe verbinding, een inzicht.
Fouten zijn je belangrijkste bron om beter te
worden. Ze zijn hét kantelpunt waarin je dingen gaat aanscherpen en verder komt
dat je ooit kwam.
Van de zomer sprong ik van deze rots. Ik vond het een rotsprong. En ik heb er geen andere woorden voor. Het was rot om bovenaan te staan. En om daadwerkelijk over die rand heen te springen. Hup, de diepte in.
Ik sprong. En ik was vooral onder de indruk dat de sprong
helemaal niet leuk was.
Onlangs realiseerde ik me dat we in het echte leven ook af
en toe moeten springen. En soms is het echt een rotsprong. Een sprong waarvan
je weet dat het ‘goed’ is maar dat er werkelijk niks fijns aan is.
Ooit deed ik zo’n sprong. Ik woonde al jaren samen. Maar was
niet gelukkig. En ook al wist ik dat, ik kon mezelf niet losmaken. Losmaken
voelde als iets heel groots. Alsof ik ontrouw was aan wat ik ooit was aangegaan.
Loslaten kan heel groots zijn. Misschien helpt het je, om te weten dat er rotsprongen zijn.
Sprongen die je doet uit nood. Omdat je in een ongezonde relatie zit of werk
doet waar je ongelukkig van wordt.
Wil jij iets loslaten? Of wil je samen naar je sprong kijken? Je bent welkom!
Je leert dat je niet te hysterisch moet doen. Of heel lang moet blijven huilen. Of je handen ergens helemaal van aftrekken. Nee nee, dat hoor je op een gegeven moment allemaal niet meer te doen. Je leert dat je even op je tandvlees moet bijten. En je schouders eronder moet zetten. En…dat je je groot houdt.
Vandaag was ik aan het wandelen met een vriendin en hadden we het over ‘hulp vragen’. Hoe vaak doen we dat juist niet? Hoe vaak gaan we juist heel lang door? Negeren we signalen. En is het een hele grote stap om toe te geven dat je hulp kunt gebruiken. En ik bedoel niet alleen psychologische hulp. Ik bedoel alle dingen die we zélf (ploeterend) proberen op te lossen.
Hulp vragen is een belangrijk onderdeel van ‘zelfzorg’. Goed naar jezelf omkijken. Zien waar je je groot houdt. Stilstaan bij wat je nodig hebt. En het dan ook doen.
Ik wens het je toe: dat je hulp zoekt als je het nodig hebt!
“Doen wat je wilt. Je voeten in een teil. Je niks aantrekken van wat een ander zegt of doet. Geen rem maar vrijheid vanbinnen. Blij naar voren kijken en zin hebben in wat er gaat komen…”
Je zeker voelen. Dat is een hele belangrijke basis. Net zoiets als eten en drinken. Je zeker voelen heb je nodig bij alles wat je doet.Het is nodig om de dag aan te kunnen, om dingen op te pakken, een standpunt in te nemen, keuzes te maken. Om je tevreden te voelen over wat je gedaan hebt.Wat nou als je je helemaal niet zeker voelt? En twijfelt of je wel okay bent, en twijfelt of je het wel goed doet, en bang bent dat je fouten maakt?
Ik kom ze regelmatig tegen. Vandaag nog.Gelukkig kloppen ze aan. Laten ze het er niet bij zitten. Het drukt namelijk een stempel op iedere dag. En bij alles wat je doet.
Op naar herstel. Naar een andere blik op jezelf en een ander geloof in jezelf.
Gisteren was een leuke dag! Mijn cliënt nam afscheid en had een mooie bos bloemen mee. Hij heeft een grote stap gezet: alsnog zijn loopbaan omgegooid. Hij is bijna 40 jaar. En al flink wat jaar ongelukkig in zijn werk. Iedere dag weer verpietert er opnieuw een stukje van hem. Dat was hij zat. En onlangs heeft hij het stuur omgegooid en zijn keuze bepaald. Hij wordt docent Engels. En hij gaat voor iets waar hij blij van wordt.
Ik vind het mooi, als iemand zoveel durft los te laten en in het diepe springt. Dat je je eigen ongelukkig-zijn aankijkt en aanpakt.
Bij mijn cliënt heeft het zijn leven nu al veranderd. Komend jaar gaat hij studeren én werkt hij nog steeds op de plek waar hij verpieterde. En toch gebeurt dat nu niet meer. Hij kijkt naar zijn doel! De dingen waar hij zich druk over maakte, glijden nu van zijn schouders.
Hij zegt: “Doe het. Je hebt het heft in handen! Spreek uit wat je het liefste wilt en laat je niet tegenhouden”.
Anderhalf jaar terug startte ik met de Club van Aardige Mensen. En ieder week ben ik iets gaan posten. Bedoeld om mensen aan te moedigen om aardig naar zichzelf te zijn. Kort. Luchtig en serieus tegelijk. En iets creatiefs, iets om naar te kijken.
Het brengt me meer dan ik vooraf kon bedenken. Het zorgt ervoor dat ik schrijf. Iedere keer weer. Dat ik me afvraag waar ik vol van ben. De club daagt me uit om mezelf te zijn. Om het echt op mijn manier te doen. En me niet te druk te maken om wat anderen vinden. De club zorgt er ook voor dat ik verbinding heb, met allerlei mensen. En op allerlei onverwachtse momenten bedankt wordt voor wat ik gestuurd heb. Hoe gaaf is dat!!!
Ik ga door. En mocht je mensen weten die ook graag lid worden of meelezen…er is plek genoeg! Lid worden kan via mijn website (www.hartenwerk.nl)!
Er is altijd een goede reden om je op
anderen te richten. Soms is het omdat je de sfeer wilde redden. Of omdat
je iemand wilde redden.
En hoe vaker je het doet, hoe meer het
bij je gaat horen. Ongemerkt geeft het houvast. Ongemerkt wordt het een
onderdeel van jezelf. En word je één gróte redder. En vergeet je naar
jezelf te luisteren. Want dat gaat niet heel goed samen.
Op den duur raakt een redder wel vermoeid. En geïrriteerd. Omdat er
nauwelijks naar jezelf omgekeken wordt. En dat eist z’n tol.
Lekker leven. Dat gaat over dealen met deze ‘sterke gerichtheid op een ander’. En over terugkomen bij jezelf.
Soms lukt dat makkelijk. En kan je na wat alarmbelletjes weer heel aardig zijn voor jezelf.
Maar soms is de gewoonte te sterk. En heb je een ander nodig.
Soms heb je dat. Dat je bent als dynamiet. Dat je ontploft bij
ieder ding.
Ontploffen is meestal niet zo charmant. En daar knap je per
saldo nooit heel erg van op.
Ik had vanmorgen een goed inzicht.
Ik had net wat ontploffingen achter de rug. En liep buiten
met mijn hond. En ik dacht…laat ik me nog eens vastbijten in een (nieuw!) lastig
onderwerp. Je hebt er altijd wel een liggen. Ik had er nog wel een. En terwijl
ik hem nét wil oppakken, realiseer ik me dat ik dat NIET moest doen. Niet nu. Niet
als je al gammel bent van al die explosies. Dus ik dacht: je kan gewoon tegen
jezelf zeggen: laat het liggen! Pak het niet op. Niet nu!
Dan weet je zeker dat je daar ellendiger van wordt.
En dat werkte.
Eigenlijk heel eenvoudig. Ik ben gewoon doorgelopen.
Je hoofd kan enorm de overhand hebben. Hij kan veel zeggen, veel wegen, veel denken. Zoveel dat je soms wel wenst dat je hoofd effe stil is. Effe helemaal niks zegt. En je met rust laat.
Dat kan. Gewoon door het te zeggen. Als je eenmaal weet dat je hoofd het zo bont maakt, dan doorhebt wanneer dat het geval is, dan roep je automatisch: stop!
