Je eigen wensen. Ze borrelen op. Ze zeggen je zachtjes waar
het tijd voor is.
En gek genoeg kunnen we ze keihard wegjagen, onder het kleed
duwen, ver achter in een kast leggen of gewoon negeren. Net of we het niet
gehoord hebben.
Wat doet dat eigenlijk met je, als je ze negeert en
wegstopt? Wat is de boodschap aan jezelf? Is dat: jouw geborrel doet er niet
toe? Of: wat je echt wil, is niet belangrijk?
Als je dit langer doet, raak je vanzelf in de war. Word je
somber. Weet je niet meer wat je wil. En worden loopbaankeuzes moeilijk.
Want je loopt jezelf letterlijk voorbij.
Dus. Niet meer onder het kleed of ver in een kast. Maar doe
er iets mee.
Misschien heb je er vandaag niet zoveel zin in. Misschien ben je te druk. Komt het niet zo goed uit. Of vind je (naar jezelf omkijken) onbenullig en vind je dat je al genoeg hebt om naar om te kijken…
Doe het dan toch.
Wees aardig naar jezelf Luister naar je wensen, je angsten, je rotgevoelens en je blijdschap.
Dit ben jij. Het gaat vaak lekkerder als je naar jezelf omkijkt.
Daar zit ie. Op je schouder.
De raaf. Groot. Venijnig.
Pittig.
Ze kijkt mee. En als het even kan, dan schreeuwt ze naar je. Ze is eigenlijk altijd ontevreden. Ze keurt je af. Ze geeft een trap na. Precies op momenten dat je kwetsbaar bent. Dat je al baalde. Dan komt zij met haar scherpe snavel.
Dat is de rol van de raaf.
Zij houdt je in het gareel.
Zij wil dat je nog beter je best gaat doen. Dat je geen missers maakt. Dat je
op je hoede blijft.
Pff.
Geloof niet dat je door de
raaf beter je best gaat doen. Maar ze is er wel. Iedereen heeft een raaf. En
soms is de raaf te groot geworden. En heeft ze teveel voor het zeggen.
Dan is het de hoogste tijd om haar te leren temmen!
Angst om de snelweg op te gaan. Angst voor honden. Angst voor
groepen. Angst om de muur om je heen te laten varen. Angst om te kiezen. Angst om
mensen teleur te stellen.
Angst is een sluimerende bom. Je weet dat ie ligt te
wachten. Stilletjes. Onder een dun dekentje. Wachtend tot ie weer losbarst.
Maar zolang hij onder dat dekentje ligt, voel je hem de hele
tijd. Hij gaat nooit echt weg. Soms deinst de deken even op en neer om je te
laten weten dat hij er nog is.
Je weet het. Er hoeft maar iets te gebeuren. En je weet dat
die deken weer wild heen en weer gaat.
Je zou willen dat die bom weg is. Dat er niks meer onder die
deken ligt. En dat je op jezelf kan vertrouwen dat het rustig blijft.
Angst is er in de basis om je te beschermen. Maar soms loopt
angst uit te hand. En neemt angst het van je over. Legt het je lam en durf je
dingen niet meer te doen.
Ik werk met IEMT. Een techniek die werkt met het brein. En
alles wat daarin opgeslagen is. IEMT kan heftigheid in je hoofd rustig maken.
Niet altijd. Maar dat geldt voor alle methoden. Geef het een
kans. Kom langs.
Egel liep door het bos voor z’n ochtendwandeling. De zon kwam op. En de dauwdruppels weerkaatsten de zonnestralen waardoor hij even niks zag.
Boem. Hij botste tegen broer Konijn.
Broer Konijn had vaart. En niet alleen vandaag. Eigenlijk altijd. Niets hield hem tegen. “Hoe doe je dat toch?” vroeg Egel die blij was dat hij het hem nu eindelijk kon vragen. “Alles lijkt jou zo makkelijk af te gaan.”
“Nou nou…het gaat echt niet altijd makkelijk hoor!” riep het konijn. “Maar… weet je wat ik nooit vergeet?” Egel hing aan zijn lippen. “Als ik héél hard mijn best aan het doen ben, precies dán tover ik een glimlach op mijn gezicht.”. “En dan?”, vroeg Egel ongeduldig.
“Dan is de spanning eraf!” zei broer Konijn.
Is dat alles? Vroeg Egel.
“Ja.” Zei broer Konijn. Egel slaakte een diepe zucht. “Makkie”, dacht Egel. En hij glimlachte.
Allebei vertellen ze me vandaag iets, zomaar tussendoor,
waarin ze enorm moedig waren. De een recent. En de ander uit een iets verder
verleden. Het zijn voorbeelden waarin ze opstaan, zeggen wat ze echt vinden en waar
ze de consequenties voor lief nemen.
Ik hoor in hun verhalen dat het pittig is. Dat ze het menen
wat ze zeggen. Ze spreken de waarheid.
Dat raakt, die waarheid. Die uit de tenen komt. En het is
díe waarheid die zorgt dat dingen daarna anders gaan.
Moed maakt indruk. Moed zorgt voor duidelijkheid. Voor
beslissingen.
Denk gewoon eens terug aan jouw moedige momenten.
Scrol eens terug in de tijd. Scrol door tot je bij een
moedige moment uitkomt. En besef, dat je het in je hebt. Hoe onhandig,
bibberend of stellig het ook was.
Nee natuurlijk niet. Als je er naar kijkt zie je het gelijk. Vliegen kan niet als je een klem op jezelf zet.
Maar wat zet jou nou op de rem? Vaak heb je amper door dat er een knijper op zit. Gewoon, omdat je het zo gewend bent. Totdat iemand een post stuurt met een vogel en een knijper. En je vraagt: welke knijper voel jij? Wat houdt jou tegen om te gaan vliegen?
Als ik naar mezelf kijk ervaar ik angst om helemaal mezelf te volgen. Dat is mijn knijper. Ik vind het vaak veiliger om anderen te volgen.
Die angst…is ooit met een goeie reden bij mij gekomen. Want zo gaat dat. En ik mag er zelf mee dealen. En dat begint met ‘zien’ dat ie er is. En dan eens rustig kijken wat helpt om hem af te doen.
Knijpers… we hebben ze allemaal.
Welke knijper heb jij op je vleugels? Wat remt jou om te doen wat je eigenlijk wil doen?
Een ingewikkeld iets.
Ruzie schud je wakker. En laat je voelen dat je een mens bent. En dat je niet de ander bent. Maar echt op jezelf. En soms is het zo moeilijk om de ander te snappen. Daarom bots je ook tegen die ander aan. Soms is het je kind, je man, iemand op straat. Soms wil je wel met alles ruzie maken.
Soms weet je niet hoe je erin verzeild raakt. En zeker niet hoe je eruit komt. Soms ben je in de overgang. Of niet. Of is het donker. Of raken dingen je gewoon.
Ruzie.
Hoe doe je dat als aardigerd?
Piekerend? Sussend? Schreeuwend? Zwijgend?
Ik zou zeggen. Doe het allemaal. Probeer ook eens wat anders. En vind jezelf weer.
Vind jezelf vooral weer aardig. Dat helpt.
Geloven dat je goed bent. Precies zoals je bent. Soms is dat het moeilijkste. Achter jezelf gaan staan. In alles wat je doet. Gewoon omdat dit is wie je bent.
Afgelopen dagen kreeg ik heel mooi nieuws van een cliënt. Hij schreef hoe hij zich nu voelt, zo aan het eind van zijn traject. Hij heeft zich al heel lang koers-loos gevoeld, somber en passief. Niet aan zet. Niet wetend wat hij zelf wilde. En nu voelt hij van alles. En kan hij kiezen. En voelt hij zich sterker. Wat er ook op hem afkomt.
Sinds een paar weken lees ik het boek Playing Big en volg ik de online leesclub van Heleen Hoppesteyn.
Deze week ging het over angst.
Angst die je bang maakt om dingen te doen. Die je op de rem zet. Die zorgt dat je jezelf niet voor schut zet. En zo kan ik nog wel even door gaan.
Nu blijken er twee soorten angst te zijn. In het Oude Testament wordt er al over gesproken. Over Jira en Pachad.
Pachad is onze irrationele angst. Hij is heftig, maakt dingen erger dan ze zijn en nemen een loopje met je.
Jira is een soort eerbiedige angst. Je zit tegen iets groots aan te hikken en je voelt je zenuwachtig worden. Je knijpt hem van binnen maar je weet dat je er mee door moet gaan. Omdat het nou eenmaal verbonden is aan wie jij bent en waar je voor gaat.
Iets doodeng vinden maar het toch doen.
Ik kan je zeggen dat het mij helpt om te weten dat er Jira-angst is. En dat die spanning een mooie aanwijzing is dat je op het goede pad zit.
