Geschreven op 19 september 2018 -
Vandaag mocht ik mezelf voorstellen bij een klant waar ik nog nooit geweest was. Een driegesprek met een manager, een medewerkster (die ik ga coachen) en mijzelf.
Het gesprek was een mooi moment om mezelf voor te stellen.
Nou die gelegenheid kreeg ik. Top. Tot zover dan… Want ik begon me toch een saai stuk te vertellen…!!!
Waarom ging ik nou zo’n saai, feitelijk, onpersoonlijk stuk over mezelf vertellen? Waarom niet gewoon een leuk stuk? Iets waarbij je gelijk weet: he, dat is Raymonde!!! Mijn eigen verhaal doen roept toch schroom op. Zeker op nieuwe, onbekende plekken. Dan ben ik bang dat het niet professioneel klinkt. Dat het anders ‘hoort’. En… ik vergéét dat mijn eigen verhaal veel en veel leuker is.
Natuurlijk, je mag je verhaal afstemmen op wie je voor je hebt… en ja, je kan voor iets heel veiligs kiezen. Maar nee. Dan loop je een kans mis. De kans om jezelf te laten zien, precies zoals je bent.
Dus hup met de geit. Vertel wie je bent:
Ik ben Raymonde. 48 jaar. Getrouwd en moeder van 3 pubers. Toen ik zelf puber was wist ik al dat ik psycholoog wilde worden. En dat werd ik. En toch nam ik allerlei omwegen. Ik negeerde wat ik écht wilde en koos voor werk dat er op leek. Ik koos voor veilig, voor baanzekerheid. Maar vergat mijn passie. Ondertussen werkte ik kei-hard en kreeg rsi klachten. Inmiddels weet ik het wel: luister goed naar jezelf. Luister naar je wensen en grenzen. En loop je eigen pad. Daar wil ik mensen in aanmoedigen.
Ik houd van speels, eerlijkheid en humor. Ik heb een eigen boekje geschreven (en getekend), heb een club van aardige mensen opgericht (op Facebook) en ik schrijf blogs waarmee ik mensen aanmoedig om aardiger naar zichzelf te zijn.
Ik geloof dat er heel veel mensen zijn die onaardig naar zichzelf zijn. Die doorgaan, terwijl het eigenlijk niet gaat. Of die op hun tenen lopen of iets doen wat ‘hoort’ in plaats van dat het goed voelt. Die dingen slikken of ruimte weggeven of zichzelf onnodig klein maken.
Ik word heel blij als mensen door mijn coaching beter in hun vel zitten, blij naar zichzelf en hun loopbaan kijken, goed weten wat ze willen, dappere keuzes maken en beter voor zichzelf zorgen.
Geschreven op 12 september 2018 -
Vandaag is het weer tijd om wat te vertellen over de onaardige kant in jezelf. Ik heb er al vaker wat over geschreven, maar vandaag doe ik het gewoon nog een keer.
Wat doet de onaardige kant in jezelf zoal?
Die springt op als je ‘stomme’ dingen doet. Als je je vergist, als je twijfelt, als je het niet goed weet of als je onhandig boos wordt… Momenten dus waar je zelf van baalt.
Dat is nou precies het moment dat die onaardige kant opspringt. Die maakt het alleen nog erger. Die onaardige kant zorgt ervoor dat alles wat je over jezelf denkt voor eeuwig en altijd niet meer goed komt. Die zegt tegen je: “Nee he, jij ook altijd met je getwijfel, het komt nooit goed met jou! En nee, je bent ook echt waardeloos als moeder. En als partner. En eigenlijk ook als coach of wat dan ook.”
Je ziet het: die onaardige kant trekt je behoorlijk diep de modder in. Juist omdat de uitspraken radicaal, blijvend en voor altijd zijn. Ze laten niks van je heel.
Wat kun je nou het beste doen als je merkt dat die onaardige kant opspeelt?
Een goeie vraag. Allereerst: Het helpt al dat je weet dat die onaardigerd actief is. Die beul. Jaag hem weg. Zeg dat hij een ander keer kan terugkomen (dat zeg je dan wel, maar een volgende keer jaag je hem gewoon weer weg!). En, wees aardig naar jezelf. Spreek jezelf toe met bemoedigende woorden. Zoiets van: Je mág twijfelen en onhandig boos worden en stomme dingen zeggen. Je mag gedoe veroorzaken. Niks aan de hand. Dit gaat echt weer over. Je bent meer dan dat. En de wereld vergaat niet.
Ten minste…niet door jouw handelen. Echt niet.
Drink thee. Neemt een stuk chocola. En blijf nog even zitten. 
Geschreven op 5 september 2018 -
Mijn lijf is mijn maatje. Die is er altijd. En mijn lijf zal me altijd raadgeven en zeggen wat nodig is.
Maar hoe goed je mij ook raadgeeft…ik heb je vaak genegeerd. En ik ben regelmatig doorgelopen. Terwijl ik wist wat je bedoelde. Daar twijfelde ik eigenlijk niet aan. Maar ik wilde er niet naar handelen. Mijn hoofd had het dan voor het zeggen.
Mijn lijf vertelde me, lang geleden, dat mijn relatie niet goed zat. Toen liep ik door. Zeven jaar lang. Mijn lijf sputterde ook omdat mijn werk niet okay was. Maar ik ging door. Een aantal jaar. Bizar. Dat je signalen parkeert. En een boodschap aan jezelf wegstopt en onbelangrijk maakt.
Dus dit is wat ik doe. En met mij velen anderen.
Negeren en doorgaan. Doorgaan met iets wat in de kern niet okay voor je is. Iets wat je uitput, ongelukkig maakt en wat niet bij je past. Als je eerlijk bent.
Hier ging het afgelopen week over. Bij mij zelf, in mijn praktijk, in de supermarkt… Overal zag ik voorvallen en voorbeelden. Neem jij je lijf serieus? Heb je door dat er signalen zijn? En wat doe je met je signalen?
Vaak houden we ons groot. Dat hebben we immers als kind heel goed geleerd. Maar wat nou als je wél naar je lijf luistert? Wat zegt je lijf precies? Wat zou jij nou – volgens je lijf – moeten doen? En…wat vind je daarvan?
Ik ben benieuwd.
Geschreven op 17 juli 2018 -
Als kind leer je al om rekening met anderen te houden. Om te doen wat de grote mensen willen. Je leert om vaarwel zeggen tegen de dingen waar je héél veel zin in hebt: lekker schreeuwen, wild doen, op tafel staan…of juist lekker in een hoekje stil zitten dromen. Wat het ook maar is.
En dan…als je eenmaal groot bent moet je precies weten wát je wilt. Je moet weten welke studie je gaat doen. En met wie je gaat trouwen. En wanneer je te lang op je tenen hebt gelopen of het nog wel even volhoudt.
Sommige mensen kunnen dat heel goed. Die weten haarfijn wat ze willen. En zijn het gewend om heel goed naar hun eigen kompas te luisteren.
Maar. Een groot deel ook niet. Die weten het gewoon niet. Die willen wel bij zichzelf te rade gaan. Maar er komt niet zoveel. Net of het kompas niet zo goed werkt.En dan is het best lastig om te kiezen. Om grenzen aan te geven. En om je koers te bepalen.
Ik hou ervan; om mensen te helpen die aarzelen, die dichtslaan als ze het ZELF mogen zeggen…Mensen bij wie het stil wordt als je ze vraagt wat ze zélf willen.
Ik ga je niet opjagen. En ik ga het niet van je overnemen. Ik zoek mee, langs de zijlijn. En geef je de ruimte die nodig is om je eigen antwoorden te vinden.
Heb je zin om beter te weten wat je wilt? Neem contact met me op!
Geschreven op 4 juli 2018 -
Afgelopen week sprak ik 3 vrouwen bij wie het teveel was. Zoveel, dat het hardop gezegd werd. En dat er tranen vloeiden. Reden voor een blog.
Soms heb je dat. Dat je emmer bijna overloopt. Dat er zoveel dingen op je af komen. En dat het maar doorgaat. En niet minder wordt. Het eind is nog niet in zicht.
Je zorgen zijn groot. Hoe zal het na de zomer gaan? Gaat het dan wel beter? Gaat het sowieso wel goed komen? Komt er wel herstel of beterschap? En ondertussen spring je maar weer op. Blus je brandjes en zet je dingen recht die scheef raken.
En je meer en meer op. Je voelt een intense vermoeidheid. En je de donkere wolk wordt groter. Je veerkracht raakt op. En dat is best eng. Want normaal kon je nog op jezelf bouwen…
Wat doe je. Op zo’n moment…dat je eigenlijk niks meer helder ziet.
- Spreek je nood uit. Deel je verhaal, maar vooral je nood, met anderen.
- Laat met je meedenken door een fris en lief iemand. Laat iemand orde op zake stellen. Iemand die meekijkt en hoort wat jij nodig hebt.
- Zie het als iets van tijdelijke aard. Deze crisis gaat over. Organiseer nu je hulptroepen.
- Ga wandelen of fietsen. Loop of fiets je hoofd leeg. Beweeg en ontspan.
- Laat je vertroetelen. Eet lekker. Laat je masseren. Of ga aan het water zitten.
Herkenning? Je bent welkom! Kom voor een kop koffie.
Ik moedig mensen aan om aardig naar zichzelf te zijn.
Geschreven op 28 juni 2018 -
Morgen mag ik twee minuten het podium op. Einde van een driejarige coachopleiding Integratief Coachen bij Groundwork. Laatste dag, diploma-uitreiking. Twee minuten de tijd om persoonlijk terug te blikken.
Dus daar was ik vandaag op aan het broeden. Wat ga ik morgen vertellen?
Allereerst voelde ik de druk oplopen. Dat moest natuurlijk een heel goed verhaal worden! Iets wat heel persoonlijk is en beschouwend en professioneel en ook nog grappig. Tuurlijk…
In tweede instantie dacht ik: laat ik eens gewoon doen. Wat heb ik nou het meest geleerd? Wat neem ik écht mee?
En dat wist ik gelijk. Zonder na te denken. Namelijk: dat ik aardig naar mezelf mag zijn.
In de afgelopen jaren ben ik helderder gaan zien hoe vaak ik lelijk naar mezelf deed. Dat ik mezelf ongemerkt neersabelde. Of nog een trap na gaf. Toen ik dat eenmaal doorhad, kwam er ruimte voor een ander deel. Namelijk: de aardigerd in mij. En dat is de mooiste vriend die ik ken. Het maatje in mijzelf. En die springt op als de onaardigerd weer tekeer gaat.
En dit maatje twijfelt nooit. Die staat naast me. En die steunt me. Altijd.
Raymonde is van alles maar ook coach, schrijver en illustrator. Zij moedigt mensen aan om aardiger naar zichzelf te worden.
Geschreven op 19 juni 2018 -
Ken je dat? Dat je iemand spreekt en dat je iets hoort wat je daarna NOOIT meer vergeet? Iets wat je leven verandert. Wat invloed heeft. Wat je nooit meer van je netvlies krijgt. En met je meegaat.
Als ik terugdenk aan die momenten (en dat zijn er wel een paar) dan zie ik ze nog precies voor me. Ik weet hoe ik zat. Ik weet de plek. En…ik weet wat er gezegd werd.
Een boodschap die waarheid is. Die helemaal klopt en die op dat moment in jou iets verschuift. Soms is het nieuw en verrast het je. Maar soms is het het laatste duwtje in je rug. En hoor je iets wat je als wist maar nog niet durfde.
Mijn eerste echte ervaring met ‘een boodschap van waarheid’ was toen ik 16 was. Ik had een gesprekje met een moeder op school waarin zij mij vertelde over haar vak als psycholoog. Direct bij dat gesprek sloeg er bij mij van binnen iets aan. En vanaf dat moment wist het: dát wil ik. Dát werk wil ik doen.
Later, toen ik 25 was, heb ik het nog een keer gehad. Een gesprek van waarheid. Een gesprek dat mij wakkerschudde in de liefde. Gek hoe ik al tijden aan mezelf voorbij kon gaan. En dat die ene persoon de vinger op de juiste plek legde. Hij sprak voor mij waarheid die ik niet meer kon vergeten. Nooit meer. Dat gesprek ging over eerlijkheid naar jezelf. Onder ogen zien wat je jezelf aandoet én wat je het waard bent om zorgvuldig mee om te gaan.
En als je eerlijk en zorgvuldig met jezelf omgaat, moet je soms andere keuzes maken. Moet je consquenties onder ogen zien. En aan het roer draaien.
Dat kan gaan over je relatie of over je werk. Of over hoe je bijvoorbeeld met je kind omgaat of vrije tijd of met je geloof. Ben je er helemaal met je hart bij? Doe je dingen met aandacht of uit gewoonte?
Woorden van waarheid.
Wanneer heb jij ze gehoord? Woorden die waarheid voor jou waren. Die je niet vergeet. Wat was het? Wat heb je precies gehoord?
En. Wat heb je er mee gedaan? En wat zou je nu, op dit moment, mee kunnen? Waarheid vergaat niet. Ze doet er nog steeds toe. Dat geloof ik. Het is een kompas voor je leven. Het enige wat je moet doen, is opnieuw luisteren en de tijd nemen om bij die boodschap stil te staan.
Ben benieuwd.
Raymonde van Zijl is coach & schrijver & illustrator. En zij helpt mensen om aardiger naar zichzelf te zijn.
Geschreven op 7 juni 2018 -
Vandaag zoem ik in op wat je voelt. Als keiharde holler.
Als je jezelf uit het oog verliest voelt dat doorgaans helemaal niet fijn. Je voelt je vol. Geleefd. Je hebt eigenlijk helemaal geen tijd om te voelen. Je moet namelijk door met wat je aan het doen bent. Je voelt je ongedurig. Onrustig. Gehaast. Ontevreden. Gespannen. Kort lontje. Grrr.
Maar, wat voel je nou als je ECHT rekening houdt met jezelf? Dan jubel je. Niet altijd natuurlijk. Maar je bent wel rustig over jezelf. Omdat je doet wat belangrijk is. Je hebt een tevreden en kloppend gevoel. En je bent trots op jezelf. Omdat je jezelf niet vergeet.
Tips
- Wees heel eerlijk naar jezelf. Draai er niet om heen. Neem je gevoel serieus. Ook als het klein en subtiel is. Zeg het hardop. En zet een stap.
- Doe het allerbelangrijkste. Laat de rest vallen.
Dit is een blog-serie. Deel 2.
Raymonde van Zijl is coach & schrijver & illustrator. Zij helpt mensen om aardiger naar zichzelf te zijn.
Geschreven op 23 mei 2018 -
Rekening houden met jezelf. Hoe goed doe jij dat? Ga je eten als je honger hebt, slapen als je moe bent, rusten als je geblesseerd bent en lief voor jezelf zijn als je hart ergens om huilt?
Wat ben jij gewend? En hoe heb jij het geleerd? Moest je juist doorhollen en flink zijn? Was geduld juist okay of moest je juist hup weer verder?
Als ik opsta kan ik mijn ontbijt gerust een tijd uitstellen. Eerst van alles doen. Opruimen. Halve huis doen. En dan merken…oei wat een lege maag. Eten doe ik echt wel, maar vaak geef ik andere dingen voorrang.
Dat geldt ook voor slapen. Slapen vind ik heerlijk. Maar ‘s avonds wil ik vaak van alles. En vlak voor het slapen zie ik plotseling allemaal hele nuttige dingen die echt moeten. Vaat wegwerken, wasjes draaien, gesprekken voeren. Blijft er alsnog minder tijd over om te slapen.
Blessures. Als je sport komen ze vanzelf. En soms heel regelmatig. Als ik eerlijk ben: ik gun mezelf amper de tijd om rustig te genezen. Altijd haast. Het liefst wil ik zo snel mogelijk weer op de been zijn en meedoen. Eigenlijk onhandig. Want te snel beginnen betekent meestal dat de genezing nog langer duurt…
Gevoelens. Wat doe je ermee? Als je je rot voelt en je hebt een afspraak staan. Laat je wat zien of stop je het weg? Toon je je kwetsbaarheid of houd je je groot? Dat laatste is vaak wel zo handig.
En wat als je iets echt graag wil. Hoe vaak schuiven we dat niet door? Hoe vaak vinden we het “maar een droom”. Of “komt het niet uit”. Of…
Hmm. Wat apart he. Heel veel signalen wimpelen we weg. Terwijl ze allemaal belangrijk zijn.
Wat zitten we toch gek in elkaar.
Dit is een blog-serie. Deel 1.
Raymonde van Zijl is coach & schrijver & illustrator. Zij helpt mensen om aardiger naar zichzelf te zijn.
“Iets is er veranderd. Van binnen. Het voelt steviger.” Zegt ze, terwijl ze terugblikt op haar traject bij mij.
“Ik merk dat ik anders over mezelf denk en voel. Dat ik mezelf niet meer zo klein maak. En mezelf niet meer zo kritisch toespreek of op de rem zet. Soms plopt het nog wel eens op, maar dan zijn die gedachten niet meer zo sterk. Of ik kan ze makkelijker aan. Ik laat me er niet meer zo door leiden.”
“En nee, het is geen truukje. Het is iets van binnen dat sterker geworden is. Alsof ik nu makkelijk kan denken: ik kan het, ik ben het waard, ik ben leuk, houd rekening met me!”
Zo. Dat was gezegd. We ronden het gesprek af. Het is de laatste sessie. Het afgelopen najaar heb ik haar 5 keer gezien. En ze zit er nu anders bij. Blijer. Steviger. Meer zelfvertrouwen.
Hoe kan dat nou? Wat gebeurt er nou waardoor iemand zich steviger gaat voelen? Daar wil ik wel iets over schrijven. Omdat ik blij en verwonderd ben dat je kan veranderen. En dat je gedachtes waarmee je jezelf kleiner maakt en afkeurt, toch kan ombuigen en naar de achtergrond kan sturen.
Wat ik bij deze vrouw deed was haar aanmoedigen om rustig naar zichzelf te kijken. Naar stukken waarin ze moeite ervaart of zichzelf zo tegenkomt. Of waarin ze zichzelf zo op zit te jagen of af te keuren. Ik vraag naar details. En ze merkt dat ik zonder oordeel luister. Dat stelt haar gerust. En het helpt haar om verder te verkennen. Niks is gek. En zo nemen we steeds meer stukjes onder de loep en geven het ruimte.
En terwijl ik naar haar luister, luistert zij zelf mee. En beetje bij beetje neemt zij zichzelf aan. Ze wordt rustiger over zichzelf. Ze ziet nu beter wat zich allemaal bij haar van binnen afspeelt. En ze krijgt meer begrip, meer compassie voor wie ze is. En bijna automatisch voelt ze meer drang om zichzelf te steunen. En om zich te laten horen. Dus dat gaat ze doen. Het begint met “proberen”. En dat valt eigenlijk reuze mee. Van elke probeer-actie groeit haar zelfvertrouwen. En voelt ze zich trots op wat ze durft en doet. En hoe vaker ze dat doet, hoe gewoner en gemakkelijker het wordt.
Het is heerlijk om je wat steviger te voelen!
Ik ben Raymonde. 48 jaar. Getrouwd en moeder van 3 pubers. Toen ik zelf puber was wist ik al dat ik psycholoog wilde worden. En dat werd ik. En toch nam ik allerlei omwegen. Ik negeerde wat ik écht wilde en koos voor werk dat er op leek. Ik koos voor veilig, voor baanzekerheid. Maar vergat mijn passie. Ondertussen werkte ik kei-hard en kreeg rsi klachten. Inmiddels weet ik het wel: luister goed naar jezelf. Luister naar je wensen en grenzen. En loop je eigen pad. Daar wil ik mensen in aanmoedigen.
