Geschreven op 23 mei 2018 -
Rekening houden met jezelf. Hoe goed doe jij dat? Ga je eten als je honger hebt, slapen als je moe bent, rusten als je geblesseerd bent en lief voor jezelf zijn als je hart ergens om huilt?
Wat ben jij gewend? En hoe heb jij het geleerd? Moest je juist doorhollen en flink zijn? Was geduld juist okay of moest je juist hup weer verder?
Als ik opsta kan ik mijn ontbijt gerust een tijd uitstellen. Eerst van alles doen. Opruimen. Halve huis doen. En dan merken…oei wat een lege maag. Eten doe ik echt wel, maar vaak geef ik andere dingen voorrang.
Dat geldt ook voor slapen. Slapen vind ik heerlijk. Maar ’s avonds wil ik vaak van alles. En vlak voor het slapen zie ik plotseling allemaal hele nuttige dingen die echt moeten. Vaat wegwerken, wasjes draaien, gesprekken voeren. Blijft er alsnog minder tijd over om te slapen.
Blessures. Als je sport komen ze vanzelf. En soms heel regelmatig. Als ik eerlijk ben: ik gun mezelf amper de tijd om rustig te genezen. Altijd haast. Het liefst wil ik zo snel mogelijk weer op de been zijn en meedoen. Eigenlijk onhandig. Want te snel beginnen betekent meestal dat de genezing nog langer duurt…
Gevoelens. Wat doe je ermee? Als je je rot voelt en je hebt een afspraak staan. Laat je wat zien of stop je het weg? Toon je je kwetsbaarheid of houd je je groot? Dat laatste is vaak wel zo handig.
En wat als je iets echt graag wil. Hoe vaak schuiven we dat niet door? Hoe vaak vinden we het “maar een droom”. Of “komt het niet uit”. Of…
Hmm. Wat apart he. Heel veel signalen wimpelen we weg. Terwijl ze allemaal belangrijk zijn.
Wat zitten we toch gek in elkaar.
Dit is een blog-serie. Deel 1.
Raymonde van Zijl is coach & schrijver & illustrator. Zij helpt mensen om aardiger naar zichzelf te zijn.
“Iets is er veranderd. Van binnen. Het voelt steviger.” Zegt ze, terwijl ze terugblikt op haar traject bij mij.
“Ik merk dat ik anders over mezelf denk en voel. Dat ik mezelf niet meer zo klein maak. En mezelf niet meer zo kritisch toespreek of op de rem zet. Soms plopt het nog wel eens op, maar dan zijn die gedachten niet meer zo sterk. Of ik kan ze makkelijker aan. Ik laat me er niet meer zo door leiden.”
“En nee, het is geen truukje. Het is iets van binnen dat sterker geworden is. Alsof ik nu makkelijk kan denken: ik kan het, ik ben het waard, ik ben leuk, houd rekening met me!”
Zo. Dat was gezegd. We ronden het gesprek af. Het is de laatste sessie. Het afgelopen najaar heb ik haar 5 keer gezien. En ze zit er nu anders bij. Blijer. Steviger. Meer zelfvertrouwen.
Hoe kan dat nou? Wat gebeurt er nou waardoor iemand zich steviger gaat voelen? Daar wil ik wel iets over schrijven. Omdat ik blij en verwonderd ben dat je kan veranderen. En dat je gedachtes waarmee je jezelf kleiner maakt en afkeurt, toch kan ombuigen en naar de achtergrond kan sturen.
Wat ik bij deze vrouw deed was haar aanmoedigen om rustig naar zichzelf te kijken. Naar stukken waarin ze moeite ervaart of zichzelf zo tegenkomt. Of waarin ze zichzelf zo op zit te jagen of af te keuren. Ik vraag naar details. En ze merkt dat ik zonder oordeel luister. Dat stelt haar gerust. En het helpt haar om verder te verkennen. Niks is gek. En zo nemen we steeds meer stukjes onder de loep en geven het ruimte.
En terwijl ik naar haar luister, luistert zij zelf mee. En beetje bij beetje neemt zij zichzelf aan. Ze wordt rustiger over zichzelf. Ze ziet nu beter wat zich allemaal bij haar van binnen afspeelt. En ze krijgt meer begrip, meer compassie voor wie ze is. En bijna automatisch voelt ze meer drang om zichzelf te steunen. En om zich te laten horen. Dus dat gaat ze doen. Het begint met “proberen”. En dat valt eigenlijk reuze mee. Van elke probeer-actie groeit haar zelfvertrouwen. En voelt ze zich trots op wat ze durft en doet. En hoe vaker ze dat doet, hoe gewoner en gemakkelijker het wordt.
Het is heerlijk om je wat steviger te voelen!
Overal waar ik kijk zie ik hem. Op elke nieuwssite. Iedereen praat over hem. Dat krijgt hij toch maar voor elkaar. Hij doet iets wat ik niet doe. Of niet kan.
Gisteren was ik weer eens broedend op mijn PR. Hoe zet ik me als coach in de schijnwerpers? Eerlijk gezegd houd ik meer van het coachen zelf. Lekker 1 op 1 met cliënten aan de slag. Op zoek naar meer geluk, meer sprankeling. Wat is er mooier dan dat?
Lees verder
“Ja…het ziet er prachtig uit!!! Maar ik ga niet over zo’n gladde, smalle plank lopen! Ik blijf wel staan waar ik sta!”
Zo gaat het vaak. We dromen over de toekomst. Over hoe het kan zijn. Ander werk. Anders leven. Maar het pad er naar toe is een obstakel. We dromen van plannen die we niet doen. We hebben wensen die we snel weer bedekken. Wat moet je met dat soort plannen? Ze zijn te spannend, te lastig om over na te denken, laat staan uit te voeren.
Lees verder
Als iemand lastige stukken in zichzelf ervaart maar het niet aankijkt. Of als iemand weinig sprankeling of vuur in het werk ervaart, maar het naast zich neerlegt. Of als iemand last heeft van bepaalde mensen, maar niet onderzoekt waarom dat zo is.
Lees verder
Er was eens een kikker. En kikker voelde zich vlak en somber. Hij vroeg zich af: is dit het nou? Ik woon in een prachtig huis, verschillende lakeien, een mooie kroon op mijn hoofd. Dus waarom voel ik me nou vlak en somber?
De kikker bleef er over peinzen. Eerst alleen overdag. Maar later ook ’s nachts. Steeds maar weer voelde hij zich vlak en somber. Wat een rotgedachte, dacht hij.
Lees verder
Bij nieuwe dingen doen denk ik aan: voor het eerst van je leven je haar verven, een crea-groepje starten, naar een nudistencamping gaan, je pincode met rechts (ipv links) intypen… Afijn, afgelopen najaar ben ik met voetbal begonnen. Ter aanvulling: ik ben bijna 46 jaar en heb nooit op voetbal gezeten. Als tiener was ik wel liefhebber (!) en oefende ik veel op straat. Maar nee, ik heb er nooit echt iets mee gedaan. Lees verder
Vorige week deed ik belijdenis. Dat is een moment dat je kiest voor een leven met God en dat je het ook actief kenbaar maakt naar anderen. Gezien mijn achtergrond is dat een bijzondere stap. Want als jonge puber zette ik me al af tegen de kerk. En, ook al ben ik als baby gedoopt, ik heb niet het idee dat ik ooit eerder in God geloofd heb. En tóch is het tij gekeerd.
Lees verder
De afgelopen maanden heb ik getraind voor de halve marathon van Amsterdam. En vorige week raakte ik voor de zoveelste keer geblesseerd aan mijn kuit. Zoals het er nu naar uitziet zal ik niet kunnen meelopen. Grrrr…wat kan dat je lichaam je in de weg staan!!!
En hoe sterk ik er ook van baal, ik weet dat mijn lichaam gelijk heeft en dat ik iets over het hoofd gezien heb. Ik zit namelijk midden in een verhuizing. En dat is best hectisch kan ik je vertellen. Wat ik blijkbaar doe is ‘gewoon’ doorgaan met mijn trainingsprogramma. Terwijl deze periode flink wat van mij vraagt en het lontje steeds korter wordt. Dat ‘gewoon’ doorgaan, op wilskracht…Dat nekt me.
Lees verder
