Overal waar ik kijk zie ik hem. Op elke nieuwssite. Iedereen praat over hem. Dat krijgt hij toch maar voor elkaar. Hij doet iets wat ik niet doe. Of niet kan.
Gisteren was ik weer eens broedend op mijn PR. Hoe zet ik me als coach in de schijnwerpers? Eerlijk gezegd houd ik meer van het coachen zelf. Lekker 1 op 1 met cliënten aan de slag. Op zoek naar meer geluk, meer sprankeling. Wat is er mooier dan dat?
“Ja…het ziet er prachtig uit!!! Maar ik ga niet over zo’n gladde, smalle plank lopen! Ik blijf wel staan waar ik sta!”
Zo gaat het vaak. We dromen over de toekomst. Over hoe het kan zijn. Ander werk. Anders leven. Maar het pad er naar toe is een obstakel. We dromen van plannen die we niet doen. We hebben wensen die we snel weer bedekken. Wat moet je met dat soort plannen? Ze zijn te spannend, te lastig om over na te denken, laat staan uit te voeren.
Als iemand lastige stukken in zichzelf ervaart maar het niet aankijkt. Of als iemand weinig sprankeling of vuur in het werk ervaart, maar het naast zich neerlegt. Of als iemand last heeft van bepaalde mensen, maar niet onderzoekt waarom dat zo is.
Er was eens een kikker. En kikker voelde zich vlak en somber. Hij vroeg zich af: is dit het nou? Ik woon in een prachtig huis, verschillende lakeien, een mooie kroon op mijn hoofd. Dus waarom voel ik me nou vlak en somber?
De kikker bleef er over peinzen. Eerst alleen overdag. Maar later ook ’s nachts. Steeds maar weer voelde hij zich vlak en somber. Wat een rotgedachte, dacht hij.
Bij nieuwe dingen doen denk ik aan: voor het eerst van je leven je haar verven, een crea-groepje starten, naar een nudistencamping gaan, je pincode met rechts (ipv links) intypen… Afijn, afgelopen najaar ben ik met voetbal begonnen. Ter aanvulling: ik ben bijna 46 jaar en heb nooit op voetbal gezeten. Als tiener was ik wel liefhebber (!) en oefende ik veel op straat. Maar nee, ik heb er nooit echt iets mee gedaan. Lees verder
Vorige week deed ik belijdenis. Dat is een moment dat je kiest voor een leven met God en dat je het ook actief kenbaar maakt naar anderen. Gezien mijn achtergrond is dat een bijzondere stap. Want als jonge puber zette ik me al af tegen de kerk. En, ook al ben ik als baby gedoopt, ik heb niet het idee dat ik ooit eerder in God geloofd heb. En tóch is het tij gekeerd.
De afgelopen maanden heb ik getraind voor de halve marathon van Amsterdam. En vorige week raakte ik voor de zoveelste keer geblesseerd aan mijn kuit. Zoals het er nu naar uitziet zal ik niet kunnen meelopen. Grrrr…wat kan dat je lichaam je in de weg staan!!!
En hoe sterk ik er ook van baal, ik weet dat mijn lichaam gelijk heeft en dat ik iets over het hoofd gezien heb. Ik zit namelijk midden in een verhuizing. En dat is best hectisch kan ik je vertellen. Wat ik blijkbaar doe is ‘gewoon’ doorgaan met mijn trainingsprogramma. Terwijl deze periode flink wat van mij vraagt en het lontje steeds korter wordt. Dat ‘gewoon’ doorgaan, op wilskracht…Dat nekt me.
